اگر چه چـشمِ تـری زیر آن قـدم داریم            دوباره مثل دو چشمت هوای غم داریم
نـگـاهِ فـاطـمـه مـا را رعـیـتـت كــرده            هزار شكـر كه ما نـسبـتی به هم داریم

دوباره مادرتان چای روضه را دم كرد            دوبـاره بـین حـسـیـنـیـه و تو دم داریـم
دوباره وقتِ زمین خوردنِ تو آمده است            دوباره یك دهه غـم‌های پشتِ هم داریم
تو بوی كرب و بلا می‌دهی؛ بیا بنشین            تو شالِ خاكی و ما حسرتِ حرم داریم
از آن زبـانِ مـقـدس از آن لـبانِ كــبود            امــیـد گـفـتـنِ یـك بـار نــوكــرم داریـم
برای آنكه بسـوزیم شـعـله می‌خـواهـیم            بـرای آنكه بـمـیـریـم گـریـه كـم داریـم
بــیـا بـه خــاطـر اُمُّ الـبـنـیـن بـده اذنـی            كه كُـشـته‌گـانِ شـب روضۀ عـلـمداریم